De blog van de herhalingen...

Met veel voorpret vliegen wij vanuit Hanoi, via Bangkok, naar Chiang Mai. De vorige scooterloop was ons zo goed bevallen dat we besluiten om een nog grotere tocht door Noord Thailand te maken. We huren meteen een scooter en zijn weer "on the road". Vrij snel stoppen wij bij een super leuke waterval, waar je, net als een gekko, gewoon de steile rotsen in de waterval omhoog kunt lopen. De waterval wordt dan ook de sticky waterfall genoemd. Daarna is de loop echt off the beaten track, wij komen geen buitenlander meer tegen. In plaats daarvan rijden wij door heel mooi en groen berglandschap en bergdorpen van verschillende stammen. Wij zien veel Lisu, Akha en Hmong dorpen, waar de inwoners erg mooie traditionele kleding dragen en vaak in erg armoedige omstandigheden leven. Wij zien er bijvoorbeeld hutjes gemaakt van kartonnen dozen, of stro met bamboe, maar ook vrouwen geweldig versierd met zilveren ornamenten. Hoe divers Thailand kan zijn maakt ook het dorpje Mae Salong duidelijk. In het koele berg klimaat wordt uitstekende Chinese thee verbouwt en het hele dorpje zou zich ook zo in China kunnen bevinden. Zowel de inwoners als de Chinese karakters op de huizen en zelfs het eten zijn erg Chinees.

Vervolgens rijden wij een hele dag in een soort niemandsland min of meer op de grens met Myanmar van militair checkpoint maar militair checkpoint en bereiken we uiteindelijk de "golden triangle", een punt waar Thailand, Myanmar, en Laos aan elkaar grenzen. We rijden door slaperige provinciestadjes gelegen aan de Mekong en eten met de handen de kenmerkende sticky rice met gegrilde kip en pittige papayasalade. Een heel bijzondere plek die wij bezoeken is Phu Chi Fa, een rots hoog in de bergen vanuit waar je het uitgestrekte landschap onder je kunt bekijken en het gevoel krijgt, er over heen te vliegen. Als wij er komen zit de rots zo volledig in de wolken dat wij elkaar niet meer kunnen zien als wij 5 meter bij elkaar vandaan staan. Maar opeens steekt een wind op, de zwaluwen suizen langs de rotsen, en de wolken trekken open als een gordijn en geven zicht op het spectaculaire landschap onder ons.

Het is moeilijk om te zeggen wat Thailand voor ons zo'n bijzondere plek maakt. Het zijn de geuren van de wierook in de tempels en de geur van gegrilt vlees en kokosolie, de belofte op heerlijk eten als je over de markten langs de stalletjes slentert, de verering van de koning en de verbondenheid van de bevolking die je voelt wanneer iedereen om 6 uur voor het koningslied stopt waarmee hij bezig is, de vriendelijkheid van de mensen, het gemak waarmee je er kunt reizen - het is zo veel. Wij genieten in ieder geval volop van de scooter loop en van het land. En dat is maar goed zo, want de scooter loop wordt korter dan verwacht. Het eerste teken dat het geluk ons verlaten heeft is een klapband - buiten en binnenband moeten vervangen. Vanaf dat moment begint het te regenen - en het stopt de daaropvolgende 3 dagen niet meer! Het is moeilijk de beschrijven hoe vervelend het voelt om in de plenzende regen op een slingerende modderweg de berg af te dalen, constant bang dat je uitglijdt of dat alle electronica helemaal nat worden, de regen die pijnlijk in je gezicht klettert, en de poncho's die aan je trekken door de harde wind. Gelukkig blijkt Timo wederom een betrouwbare bestuurder en komen we weer veilig aan in Chiang Mai.

We zeggen de scooter vaarwel en reizen richting het Zuiden, met uiteraard een korte tussenstop in Bangkok bij onze favoriete pizzeria:). Ook in Bangkok regent het hard, maar dat weerhoudt ons er niet van om een paar bijzondere gerechten in China town te sampelen: krabbensoep, dim sum, rare friemel desserts en noedels gewokt in metershoge vlammen.

Onze volgende stop, de badplaats Hua Hin, is de plek waar onze reis bijna anderhalf jaar geleden is begonnen. Hua Hin is waar Charlotte haar eerste authentieke Thaise gerechten proefde en waar wij eigenlijk onze eerste 'baby steps' zetten van onze grote reis, and we are still going strong;). Gelukkig hebben we Hua Hin alweer een paar weken achter ons gelaten wanneer er later in de maand dodelijke bomaanslagen worden gepleegd.

Nog iets verder naar het Zuiden, in het vissersdorpje Prachuap Khiri Khan, hebben wij één doel op onze agenda: het eten van verse seafood bereidt voor de laagste prijzen. De vis komt direct van de boot en elke avond doen wij ons tegoed aan een scala van seafoodgerechten zoals hele gebakken snapper, inktvis, kokkels, st. Jakobsschelpen en grote stukken krab.

Via Maleisië, waar wij onze food tour nog even vervolgen, vliegen we naar Sumatra in Indonesië. Meteen zijn we weer verbaasd over de vriendelijkheid en openheid van de mensen. Overal knopen mensen een praatje met je aan, zonder dat ze iets willen verkopen! Ook het eten is weer vertrouwd en heerlijk, kroepoek, sambal, nasi goreng, yumm! Als voorbereiding op onze eerste bestemming in Sumatra zij we 'getrouwd' (te zien aan de ringen aan onze vingers). We gaan namelijk naar de extreem islamitische provincie Aceh. In Aceh geldt de sharia wetgeving, alle vrouwen dragen een verplichte hoofddoek, openlijke affectie is verboden en je kunt zweepslagen krijgen als je de regels breekt. Er is zelfs een heuse kleding politie op de been die ervoor moet zorgen dat iedereen bedekt gekleed is. Ook om een andere reden is Banda Aceh een bijzondere plek, het was hier dat de tsunami de meeste schade heeft aangericht, meer dan 150.000 mens en overleden hier. In tegenstelling tot wat je zou verwachten valt het ook in deze stad op hoe vriendelijk de mensen zijn. Een bezoek aan het imposante tsunami museum geeft nog een andere blik op het fanatieke geloof in deze regio: in een compleet door het water weggevaagde landschap stond na de tsunami enkel de moskee nog overeind, een teken van Allah?

Wij varen met de veerboot in 2 uur tijd, uiteraard vergezeld door een praatgrage Indonesische jongen, naar de tropische parel Pulau Weh. Wat zijn we op veel mooie stranden geweest, maar nergens is het water zo mooi als hier. Azuurblauw, kristalhelder en heerlijk warm. En het beste is dat we dit alles vanuit onze bungalow kunnen bewonderen, ons balkon bevindt zich recht boven het water en we zien de kleurrijke vissen onder ons zwemmen. Snorkelen, lezen, in de hangmat hangen, de dagen op het eiland zijn zeer relaxt en we voelen ons als een Robinson Crusoe. Maar ook hier schuilt gevaar in een klein hoekje: onderweg in een tuk tuk terug naar de veerboot maken we een ongeluk van dichtbij mee. Een Indonesiër verliest de controle over zijn scooter en klapt vol met zijn ribbenkast op de hoek van een grote steen. De bewusteloze man wordt in onze tuk tuk naar een medische post gereden en wij volgen hun achterop de scooter van twee Indonesische vrouwen. We weten natuurlijk niet of het goed is afgelopen maar we hopen dat het minder ernstig is dan het eruit zag.

We zijn geen fan van nachtbussen en dus doen we decadent en gaan met het vliegtuig verder naar Berastagi, een door Nederlanders gesticht bergstadje omringd door een paar vulkanen. Je kunt niet naar Indonesië gaan zonder op een vulkaan te klimmen en dus lopen wij de zwaveldampen weer eens tegemoet. De vulkaan is iets minder indrukwekkend dan Mt. Bromo op Java maar nog altijd heel erg mooi. In de verte puft een andere erg actieve vulkaan elke paar minuten rookwolken uit maar tot een echte uitbarsting komt het die dag helaas niet. Na nog een paar dagen chillen bij lake Toba komt onze tweede Indonesië trip alweer tot een eind. We komen vast ooit nog eens terug, er zijn immers nog zo'n 17.000 eilanden in Indonesië die we nog niet hebben bezocht...

Naar onze volgende bestemming keken we al maanden uit, als kinderen die naar Sinterklaas uitkijken. We gaan namelijk OP VAKANTIE...naar Thailand! In Chiang Mai huren we 2 weken lang een mooi appartement waar we kunnen koken, zwemmen, sporten en zoveel mogelijk Olympische Spelen kunnen kijken (vooral Timo). Al dat reizen is leuk en aardig maar het kan ook best inspannend zijn. Hele dagen en nachten in het vaak krakkemikkige en overvolle openbaar vervoer, al die nieuwe indrukken en het telkens weer wisselen van accommodatie. Het was fijn om gewoon weer eens boodschappen t e kunnen doen, lekker te kunnen koken en de kleding in een kledingkast te kunnen leggen. Helaas wordt Charlotte door een hond gebeten en stonden vanaf dat moment elke dag ziekenhuisbezoeken met inentingen tegen rabiës en wondverzorging op het programma. Toch genieten we intens van deze twee luxe weken: een bed met een echte matras, en witte lakens zonder vlekken, wauw! Mentaal opgeladen stappen we in het vliegtuig naar Kolkata, de gekte die we daar tegemoet gaan...daar hebben we echt een volgende blog voor nodig;)

Groetjes Charlotte & Timo