5000 km over land door India

Een dode man die op straat ligt, een hond die kots eet, ratten die vrolijk ronddartelen en een tapijt van mensenlijven die op de grond van het station op de trein liggen te wachten. Jaja, we're back in India!
Misschien herinneren jullie je nog de moeizame reis vanuit Nepal naar de grens (einde van de vorige blog). Dit is nog altijd diezelfde dag en om 3 uur 's nachts moeten wij een trein pakken naar Varanasi. De reden hiervoor is dat we niet genoeg Rupees hebben om een hotel én de trein te kunnen betalen. Door de geld crisis in India zijn nog altijd bijna alle pinautomaten buiten werking. Na een korte nacht in de trein vergezeld door een man met een groot geweer en mannen die ongegeneerd superharde scheten laten komen we in Varanasi aan. Ook in Varanasi is de geld crisis duidelijk te voelen en na heel veel moeite lukt het ons pas aan het einde van de dag om eindelijk geld te bemachtigen. En zelfs dit is alleen te danken aan het feit dat Charlotte als vrouw in de kortere vrouwenrijen mag staan. Op deze manier kunnen we de belachelijk lange wachtrijen van tot wel 100 mannen vermijden.

Ondanks al die stress vinden we het toch ook fijn om weer in India te zijn, de chaos en intensiteit zijn blijkbaar verslavend. Varanasi kennen we inmiddels aardig goed en we bezoeken onze favoriete plekken: de lassi man met de lekkerste lassi's voor 20 cent, het dakterras met het mooiste uitzicht op de ghats, en de Masala Dosa man (knapperige pannenkoek met aardappelvulling). En omdat het inmiddels winter is (20 graden brrr) smullen we ook van een speciale winterlekkernij. Het heet malaiyo en is een saffraan-kardemom melkschuim die door de hitte smelt en dus alleen 's ochtends wordt verkocht. Dat het winter is kun je ook aan de geiten zien: ze dragen truitjes en zien er volstrekt belachelijk uit. Samen met de koeien zitten ze dicht bij de brandende lijken om zich op te warmen.

Op kerstavond nemen we een trein naar Hyderabad, de eerste van velen op weg naar het Zuidelijkste puntje van India. Pas op het station komen we erachter dat we maar één bed toegewezen hebben gekregen, maar dit is niet erg, de trein duurt tenslotte slechts 30 uur, arghh merry cristmas! De trein is de hele rit stampvol en wij wurmen onszelf dus met z'n tweeën in een bed van 60cm breed, tetris style. Maar bij kerstmis horen natuurlijk kadootjes en Timo heeft een verrassingspakketje samengesteld. Onder aandachtig toeschouwen van de gehele coupé pakt Charlotte verschillende Indiase sweets en een parfum uit.

Na een laaaange rit komen we dan toch eindelijk aan in Hyderabad, het moslim centrum van India. Overal lopen vrouwen in burqa's waardoor Charlotte nog meer intens starende blikken trekt dan normaal. Overal zijn moskeeën en gebouwen die op 1001 nacht lijken en we vermoeden dat dit is hoe Pakistan eruit moet zien. Wat wel opvalt is dat het hier een stuk schoner is, hoe meer je naar het Zuiden van India reist hoe schoner en rijker het wordt.

In de volgende slaaptrein naar Hampi komen we naast een grote familie te zitten die erop staan hun ontbijt met ons te delen. Op een stukje krant krijgen we uttapams (rijst pannenkoekjes) met super lekkere kokos-pinda chutney. Communicatie is nauwelijks mogelijk maar deze mensen tonen opnieuw hoe vriendelijk mensen voor elkaar kunnen zijn zonder elkaars taal te spreken.

Hampi is een heel bijzondere plek. Het meest opvallende is het landschap, een soort woestijnlandschap bezaaid met overal gigantische keien. Hier leefde honderden jaren geleden een beschaving die zijn tijd ver vooruit was. Overal zijn dan ook nog indrukwekkende ruïnes te vinden, met name de tempels die soms wel uit 10 lagen bestaan en gedecoreerd zijn met talloze standbeelden en inkervingen. Tussen al deze schoonheid bevinden zich ook nog eens gifgroene rijstvelden met palmbomen omringd wat het geheel een Zuid-Oost Aziatische vibe geeft. Hier brengen we ook oud en nieuw door. Net als vorig jaar in Laos weten wij wederom een soort oliebollen te bemachtigen, zelfs met nutella, wat Charlotte natuurlijk euforisch maakt. Precies wanneer deze geserveerd worden wisselt de Indiase muziek en wordt er opeens hotel California gedraaid, heel surrealistisch en opeens voelt het echt als als oud en nieuw.

Na deze ontspannende tijd in Hampi worden wij weer terug geslingerd in de realiteit van low-budget reizen door India. In Bangalore is het weer eens zo ver: onze bedden stikken van de bedbugs. Voor degene die nog nooit het genot hebben ervaren van het slapen met bed bugs, hier een korte beschrijving: je bent erg moe, probeert te slapen, maar voelt constant pijnlijke beten en dan onophoudelijke jeuk op zo'n beetje elke plek van je lichaam. Je probeert ze te doden, maar het zijn er teveel en ze zijn té snel. Elke keer dat je het licht aandoet zie je allemaal zwarte beestjes snel wegschieten. En uiteindelijk zitten je lakens vol met bloed van de bedbugs. Klinkt leuk, toch?
De volgende ochtend zorgt een blik in de spiegel voor enige vertwijfelde hilariteit: allebei hebben wij bolle en gezwollen oogleden. Zelfs hier hebben de bedbugs dus gesmuld...

Wij pakken de volgende trein en laten Bengalore blij achter ons. Na een korte tussenstop bij het indrukkende tempelcomplex in Madurai bereiken wij eindelijk Kanyakumari, de zuidkaap van India. Het is een super leuk vissersdorpje met gekleurde huisjes in Portugese stijl en een gigantische, witte kathedraal. Na al die tijd in treinen, bussen en donkere kamers, is de frisse zeewind echt een weldaad.

Het zuiden is heel anders dan het noorden. Opeens doen alle vrouwen verse bloemen in hun haar en dragen veel mannen een soort rokken. Er wordt meer koffie verkocht in plaats van masala chai, restaurants heten "hotel", thali's heten " meals", kleine winkeltjes zijn vervangen door grote ketens en supermarkten. In plaats van de zware, sterk gekruide curries met rotis en naan van het noorden worden Idlis, uttapams en masala dosas met kokoschutneys verkocht, allemaal op rijstbasis en veel lichter van smaak en vetgehalte. Heel lekker! En bovendien is het in het zuiden veel grootser en schoner.

Nu we het meest zuidelijke puntje van India hebben bereikt, begint de reis terug, via de westkust weer helemaal naar het noorden.
Wij brengen een aantal dagen door in Varkala, wat volgens onze reisgids een paradijs is voor backpackers. Maar er heeft een invasie plaats gevonden, het stikt er nu van de Russische toeristen en die drijven de prijzen flink omhoog. Desalniettemin is het strand prachtig en omringd door steile kliffen. Zwemmen is door de harde golven weliswaar vermoeiend maar een pizza eten met uitzicht op deze golven is niet verkeerd. Bovendien hebben de hindu tempels grotendeels plaatsgemaakt voor christelijke kerken en dat betekent ook dat koeien hier weer lekker opgesmikkeld worden. Beef curry en zelfs hamburgers worden hier verkocht. In andere provincies in India is het slachten van koeien zeer illegaal en het kan zelfs bestraft worden met tot wel 7 jaar cel!

Een van de populairste bestemmingen in heel India zijn de 'backwaters'. Een netwerk van kanalen, rivieren en meren die met boten worden genavigeerd. Mensen wonen direct aan het water en vanaf de boot kun je een glimp opvangen van hun dagelijks leven op en rondom het water. Je kunt met luxueuze hotelboten door de kanalen dobberen, maar wij gaan voor een fractie van de prijs met het lokale veerbootje, die dezelfde route vaart. Op sommige plekken is het water zó dicht begroeid met waterlelies dat de vogels er gewoon overheen kunnen wandelen.

Aangekomen op het busstation in Kottayam is er complete chaos, niemand kan ons vertellen waar en wanneer de bus naar Kochi gaat. Voor het eerst in heel India zijn de bussen bovendien niet voorzien van enige Engelse tekst, lastig! Als we eindelijk de goede bus hebben gevonden volgt het volgende obstakel: de bus zit al stampvol. Één man heeft zo'n haast met in de bus stappen dat hij het feit dat wij voor hem staan 'over het hoofd ziet'. Zelfs wanneer Charlotte zich met haar ellebogen weer voor hem wurmt blijft hij proberen om zich ertussen te wringen. Maar dat gaat zomaar niet, dus uiteindelijk staat Charlotte hem uit de bus te duwen terwijl Timo hem aan zijn schouders eruit trekt. Vervolgens worstelen we ons met een zelfvoldaan gevoel in de overvolle bus en reizen we staand als varkens in een slachtwagen richting Kochi.

Kochi is toeristisch maar wel leuk, en ooit in de VOC-tijd was het zelfs in Nederlandse handen. We wandelen langs de promenade en in de zee zien we dolfijnen zwemmen, heel leuk:).

De volgende stop is het heel erg relaxte Gokarna, en de oorspronkelijk geplande 4 dagen worden dan ook 2 weken. Gokarna heeft een aantal geïsoleerde stranden met direct aan het strand basic hutjes waarin je voor een paar rupees kunt slapen. Eettentjes zijn direct op het strand neergezet en het is niet verkeerd om hier met uitzicht op de zee rond te hangen. We spenderen onze dagen met het maken van een ochtendwandeling naar het dorpje om ons favoriete ontbijt in heel India te kunnen eten: banana buns met kokoschutney en een lichte curry, hartig en toch zoet en super lekker! Overdag vermaken we ons met spelletjes spelen met medereizigers en zwemmen in de zee. Tijdens ons verblijf in Gokarna is Charlotte jarig, 27 jaar alweer. Het is Timo gelukt om allerlei versiering en kadootjes te regelen en alsof het was afgesproken zien we vanaf de tafel met ons luxe ontbijt dolfijnen heel dicht bij het strand zwemmen en springen:).

We reizen door naar Goa, maar hier is het echt niet normaal meer, het lijkt wel Rusland aan zee! Goa wordt gedomineerd door goedkope alcohol en een zeer ontwikkelde toeristenindustrie, dit heeft weinig meer met India te maken en dus reizen we binnen een paar dagen alweer door naar Mumbai.

In Mumbai slapen we in de kleinste hotelkamer van onze hele reis! Om in de kamer te komen moet je eerst een trap opkruipen (ja kruipen, anders kom je er niet door!). De kamer zelf is minuscuul en heeft een plafond dat zó laag is dat je constant moet bukken anders past het niet, bizar...
De stad zelf vinden we heel aangenaam: relatief schoon, goed openbaar vervoer en overal goedkoop en lokaal eten. Wel zijn er enorme sloppenwijken waar miljoenen mensen in gammele golfplaten gebouwen van soms wel vijf verdiepingen hoog wonen. Aan de andere kant zijn er ook heel veel welgestelde Indiërs te zien, een heel groot contrast tussen rijk en arm.

En daar gaan we weer, meer dan 30 uur in de trein helemaal naar het noorden want vanaf daar willen we gaan skiën. Op papier klonk het zo leuk, skiën in de Himalaya! Maar de weergoden zijn ons niet gunstig gezind, klimaatverandering of gewoon pech? Er ligt in ieder geval geen sneeuw en dus blijven we hangen in Rishikesh. We genieten er wel van om weer in het Noorden te zijn, het is gewoon veel meer echt India.
Na een paar rustige dagen met lekker Italiaans eten keren we terug naar Mumbai om het vliegtuig te pakken richting Afrika. Een nieuw continent, we zijn benieuwd en voelen weer reiskriebels!

Groetjes Charlotte & Timo