Goooood morning Vietnam!

Hoi lieve vrienden en familie!

Met gemengde gevoelens zagen wij eigenlijk een beetje tegen onze geplande reis naar Vietnam op. Aan de ene kant kenden wij het land van de reisprogramma's waarin Vietnamezen met hun typerende hoeden werken op de uitgestrekte rijstvelden en overal op straat de heerlijkste streetfood verkopen. Aan de andere kant hadden wij echter ook heel veel verhalen van medereizigers gehoord en op reisblogs gelezen van mensen die op alle mogelijke manieren een poot was uitgedraaid. Zo zouden Vietnamezen er een nationale sport van hebben gemaakt om buitenlanders op te lichten. Wij kunnen bevestigen dat ze het inderdaad op allerlei manieren proberen: zo was er in Hanoi zelfs iemand die nietsvermoedende voorbijgangers 'lijm-oplosser' op de slippers spoot om vervolgens de kapotte slipper te repareren voor veel geld! Maar omdat wij ons vooraf hadden ingesteld op deze capriolen, werd ons verblijf toch veel prettiger dan verwacht.

We moeten toegeven dat een combinatie van factoren ervoor heeft gezorgd dat wij in Vietnam een stuk minder hebben gezien en gedaan dan wij normaal gesproken doen. Zo was het rond de 40 graden en moesten wij noodgedwongen erg lang in Hanoi verblijven om een visum voor India te krijgen. Hallo Indiase bureaucratie! En wij vonden Nederland al erg...
Ook had de zogenaamde 'travel fatigue' oftewel reisvermoeidheid toegeslagen. Zoveel verschillende indrukken, de ene na de andere 12 uur durende busrit, het leven van een wereldreiziger gaat niet over rozen!

Vietnam voelde na China als thuiskomen. Daar waren ze weer, de geuren, de eetstalletjes, de scooters, mensen met mondkapjes, de rijstvelden en de vochtige warmte die wij inmiddels zo goed kennen.
In Hoi An slapen wij in een type accommodatie waar wij normaal gesproken niet slapen: een mooie nieuwe villa (boutique hotel) met ons eigen dakterras waar wij 's ochtends tijdens het ontbijt met een knapperig stokbroodje (Frankrijk bedankt) uitkijken over het kanaal, wauw! Het stadje Hoi An is eigenlijk de geromantiseerde versie van het koloniale Franse Indochina, zoals het waarschijnlijk nooit echt heeft bestaan. Het lijkt een bubbel waar de tijd heeft stil gestaan. In de sfeervolle oude gebouwen zijn allemaal cafés en restaurantjes gevestigd, veel fietstaxi's, uit speakers klinkt klassieke muziek en er heerst meer rust dan op de meeste plekken doordat het een voetgangerszone is. Al die romantiek is natuurlijk leuk en aardig maar wij komen hier eigenlijk maar voor één ding: ETEN! En wat was het eten een openbaring, zeker na al die zware en vette noedelgerechten die wij in China hebben gegeten. Het Vietnamese eten is vaak licht, zeer smaakvol en bijna altijd vergezeld door een bosje verse kruiden. Qua drankjes is het ook goed uit te houden, Timo maakte dankbaar gebruik van 's werelds goedkoopste tapbiertjes: minder dan 15 eurocent voor een glas!

Op weg naar Hanoi maken wij een tussenstop bij het karstgebergte van Ninh Binh. In de brandende zon worden wij rond geroeid door een vrouw die zich compleet in dikke truien, handschoenen en lange broeken heeft gehuld. Wat een workout...

In Hanoi zelf zien wij Aziatische 'street life' in de meest pure vorm. Alles speelt zich hier op straat af: overal lopen voedselverkopers, restaurantjes bestaan uit stoeltjes midden op straat, hele gegrilde honden worden op een tafeltje in stukjes gehakt en zelfs de kapper heeft gewoon een spiegeltje en een stoel neergezet midden op straat. Het EK voetbal wordt natuurlijk ook op straat gekeken en de Vietnamezen zijn werkelijk gek op voetbal. Zo zien we op een doordeweekse avond om 3 uur 's nachts Vietnamezen massaal kijken naar de 'kraker' tussen Albanië-Roemenië. Ook kijken we een horrorfilm in een memorabele bioscoop, mét 4-d effecten! Om in de zaal te komen lopen we door een donkere steeg waarin gewoon scooters rijden, het gedreun van de nachtclub in de kelder is gedurende de gehele film te horen, de stoelen vallen half uit elkaar, de zaal is vrijwel leeg en we voelen tijdens de film de ratten tussen onze benen door kruipen.

Zoals we al zeiden, een kortere blog dan normaal. En als Vietnam al als thuiskomen voelde, hoe zou onze volgende bestemming dan zijn? Ja we reizen weer eens naar Thailand af, voor de vierde keer alweer!

Groetjes Charlotte & Timo