Een maand eiland-hoppen in de Filippijnen

Wij komen aan in Manila, dat vroeger bekend stond als "pearl of the orient". Helaas is het in de Tweede Wereldoorlog met de grond gelijk gemaakt en wat er overblijft is een gigantische, grijze, smerige stad met heel veel armoede en misdaad. Bepakt met onze rugzakken liepen wij er een keer dwars doorheen om naar een busterminal te komen. Onderweg zagen wij veel verwaarloosde straatkinderen die om geld vroegen, liepen wij langs talloze verkopers langs de straat en bewonderden wij een nieuw soort vervoersmiddel: de jeepney. Dit is een langwerpig soort kruising tussen een jeep en een bus, en elke chauffeur "pimpt zijn ride" met versiersels en leuzen zoals: "in god we trust" of "born to be wild".

Aangekomen bij de busterminal pakten wij de eerste nachtbus van onze hele reis. Nou, "nachtbus" is misschien iets te optimistisch. De bus was een normale bus, maar dan met extra weinig beenruimte, stoelen die niet naar achter konden, en temperaturen rond het vriespunt. In tegenstelling tot de locals in de bus deden wij dus nauwelijks een oog dicht en keken de volgende ochtend met vermoeide oogjes naar de mooie bergen rondom Banaue, een Noordelijk gelegen bergdorpje. Wij vinden het moeilijk om er een vinger op te leggen, maar de regio deed ons denken aan een soort mengelmoes van Zuid-Amerika (vooral door de overal zichtbare kleurcombinaties), de Alpen (door de houten berghutten en de koude lucht) en de Verenigde Staten (overal Engelse tekst en oldschool Amerikaanse country songs). Ook zagen wij overal kerken, kruizen, en grote posters van de paus. Geen tempel te bekennen. Wij hadden dus niet meer het gevoel in Zuidoost-Azië te zijn en dat was wel verfrissend.

Wij kwamen hier voor de wereldberoemde Ifugao rijstterassen en trokken er dan ook op uit met de gps en onze wandel app. Eerst scheurden we met nóg een uniek vervoersmiddel, een tricycle, naar het beginpunt. De tricycle is een motor met geïntegreerde verkapte aanhangwagen, uiteraard net zoals de jeepney compleet 'gepimpt'. Na een korte wandeling doken dan de gigantisch uitgestrekte, fabelachtige, diep groene rijstterrassen voor ons op. Wauw... hóe hebben mensen dit duizenden jaren geleden uit de bergen gehouwen?

Het is één ding om van een afstand over de rijstterrassen uit te kijken, maar het is nog veel toffer, om er op de randjes balancerend, tussendoor te lopen. Wij moeten toegeven dat dit behoorlijk inspannend was en schaamden ons een beetje toen wij kranige 80- en 90-plussers, sommigen met serieus gebochelde ruggen en bepakt met zware zakken rijst, de rijstterrassen op en af zagen lopen. Wij overnachtten er in een traditionele Ifugao-hut met uitzicht op de rijstterrassen. Deze houten hutten worden zonder spijkers in elkaar getimmerd en je moet er met een ladder naar binnen klimmen. Ze zijn van binnen veel ruimer dan hun uiterlijk doet vermoeden en behoorlijk knus, we hadden zelfs een huisdier! (een rat). Op een andere dag bezochten wij een lokale bokswedstrijd (de legendarische Manny Pacquiao is Filippijns en boksen is dan ook erg populair) en zaten wij tussen de betelnoot kauwende en spugende locals. Ook bezochten wij de zogenaamde 'hangin coffins', doodskisten die aan de rotswand zijn genageld om dichter bij de hemel te zijn.

Met de nachtbus, het vliegtuig en nog een volle dag in de bus bereikten we onze volgende bestemming: El Nido. Met een boottocht werden wij rond gevaren langs spectaculaire stranden en rotsformaties die grillig uit het diep blauwe water staken. Nog nooit hadden wij zulke mooie en felle kleuren water gezien. In El Nido aten wij ook onze lekkerste maaltijd in de Filipijnen, een stukje varken van het spit met perfect knapperige 'crackling' en mals vlees waarin je de gebruikte kruiden en specerijen kon proeven. Voor de rest was het eten in de Filippijnen helaas zeer teleurstellend. Ondanks dat Filipino's hun eigen eten geweldig vinden leken wij een andere smaak te hebben, wij vonden alle gerechten vooral heel erg vet, te zout, of te zoet. Uiteindelijk bestond ons dieet dus voornamelijk uit zoete broodjes van de bakker, in het begin lekker, maar na een maand komen ze je de keel uit.

Het volgende eiland was Bohol. Hier cruisden we met de scooter het eiland over, langs de beroemde "chocolate hills". Dit zijn een soort groen-bruine ronde heuvels, met een opvallende ovale vorm. Maar het hoogtepunt van het eiland vonden wij de tarsiers. Deze schattige, minuscule zoogdiertjes zijn qua uiterlijk een soort kruising tussen een aapje en een muis, maar dan met gigantische ogen. Wij zagen er een stuk of 5, aan een boomstam vastgeklampt, sommigen in een diepe slaap, anderen met hun oogjes wijd open.

Een teleurstelling voor ons was dat wij een flinke verkoudheid hadden opgelopen. Omdat het ons niet zo fijn leek om onder water een hoestaanval te krijgen, konden wij niet onze geplande duik op Bohol doen. Onze volgende bestemming, Moalboal op het eiland Cebu, maakte dit echter meer dan goed. Ook hier doken wij niet, maar snorkelden wij wel, en wat was het mooi! Op maar 10 meter afstand van het strand was er een koraalrif en je kon je gewoon met de stroming langs het rif laten dobberen. Het water was glashelder, en de kleuren en de variatie van koraal en vissen waren voor ons ongekend. Helaas was er ook iets anders in het water: ontelbare, kleine kwallen. Onder het snorkelen, en net toen Charlotte de eerste zeeschildpad had gespot, hoorde ze Timo herhaaldelijk gillen, en een blik boven het wateroppervlak toonde dat hij rennend het water uit vluchtte. Wat er was gebeurd? Meerdere kwallen waren tegen Timo's lippen aan gedobberd en dat brandde heel erg. Vanwege de kwallen hield Timo het wel voor gezien, en Charlotte ging dus weer het water in. Na een tijde kwam ze daar een gigantische school sardientjes tegen. Dit moest Timo natuurlijk ook zien. Samen bewonderden wij honderd duizenden sardientjes, die als gigantische rivieren onder ons door en langs ons heen zwommen. Ze veranderden constant van formatie, leken soms een vaste muur te vormen, en dan weer een pulserende rivier... het was betoverend.

In het Zuiden van cebu beleefden wij nog een ander memorabel onderwateravontuuur. Hier zwommen wij namelijk met gigantische walvishaaien. Deze reuzen van tot wel 8 meter lang zagen wij met hun opengesperde, gigantische mond als een stofzuiger plankton opzuigen.

Al met al waren de Filippijnen gigantisch mooi, erg divers en verrassend anders dan de rest van Zuid-Oost Azië. Wat het reizen in dit land heel veel makkelijker maakt dan in andere landen is dat bijna iedereen behoorlijk goed Engels spreekt. Hóe anders was dat op onze volgende bestemming. Wij vertrokken met het vliegtuig en kriebels in onze buiken richting Osaka, Japan.