Indonesië deel 2 - Java en Sumatra

In het vervolg van onze Indonesië reis bezochten wij nog twee eilanden: Java en Sumatra.

Een letterlijk hoogtepunt op Java was Mount Bromo, een actieve vulkaan die je vanuit het bergdorpje Cemoro Lavang makkelijk kunt bekijken. Wat ons meteen opviel was dat het hier op hoogte meteen een stuk frisser was. En toen we de locals met dikke winterkleding, inclusief muts, wanten, en sjaal zien rondlopen, werden we een beetje bang over hoe koud het 's nachts ging worden als we de berg omhoog wilden lopen om de zonsopgang te bekijken. Toen we met veel moeite om 3 uur 's nachts uit onze warme bedden rolden, was het inderdaad erg fris, vooral omdat Timo alleen een korte broek had. Maar van de berg omhoog wandelen kreeg je het gelukkig heel snel heel warm. De zonsopgang was werkelijk spectaculair. We zagen een rode vuurbal hoger en hoger klimmen en het maanachtige krater landschap verlichten. Met een groepje mensen zaten wij er in volledige stilte naar te staren.

Eenmaal onder aan de berg aangekomen liepen we meteen door naar de krater zelf. Wij staken de woestijnachtige zandzee over en probeerden ons intussen voor te stellen hoe dit allemaal vroeger onderdeel was van een nog veel grotere supervulkaan. De vulkaan maakte een enorm geluid, bulderde en spuuwde stinkende geel-groene zwavelwalmen uit. De rest van de dag stonken we een uur in de wind, maar dat was het zeker waard.

Op de weg door Java makten wij een tussenstop in het stadje Probollingo. Blijkbaar doet geen andere westerling dit, en wij waren dan ook een echte bezienswaardigheed. Overal staarden mensen naar ons, zwaaiden en glimlachden, en overal hoorden wij "Hello Misterrrr!" "Hello Miss!". Zo kregen we een goede indruk hoe het moet voelen om bekend te zijn - geen moment voor jezelf. Dit was na een tijdje best vermoeiend, maar ook wel bijzonder om mee te maken.

De volgende stop was een speurtocht naar het koloniale Nederlandse verleden van de VOC in Surabaya. Gebouwen onderhouden, restaureren en schoonmaken lijken Indonesiërs niet zo belangrijk te vinden maar toch was het interessant om de veelvoud van Nederlandse koloniale gebouwen te bezichtigen. In Surabaya voelden wij ook een sterk contrast tussen het lopen in de conservatieve moslim stad en het hypermoderne winkelcentrum: terwijl je in de stad vooral niet de schaars gekleed moet gaan, voelde Charlottes lange broek in het winkelcentrum "out of place" tussen al die korte rokjes en broekjes. De lange broek kwam dan wel weer goed van pas toen we in de arctische airconditioning van de bioscoop een nieuwe film in IMAX 3d bekeken - voor maar 3 euro!

In Jogjakarta spraken we af met Erie, een Indonesiër die hier woont en die we bij MT. Bromo hadden ontmoet. Hij nam ons mee naar een restaurant dat geheel ontypisch is voor dit conservatieve moslim land: extravagante travestieten en homoseksuelen werken hier in de bediening en zorgen samen met de kitscherige aankleding van het restaurant voor een bijzondere sfeer.
Ook nam Erie ons mee naar een extravagantie die je alleen Azië kunt vinden: je fietst in kitscherige, in allerlei kleuren van de regenboog verlichtte trap-auto's rond een plein, terwijl er keiharde Dangdut muziek uit de speakers blaast. Dangdut is een soort mengeling van Bollywood-muziek met slechte eurodance beats, en de Indonesiërs zijn er dol op.

In Jogjakarta maakten wij ook het begin van het regenseizoen mee: op de scooter onderweg naar de gigantische tempel Prambanan barstte het los en hield de hele nacht niet meer echt op. De openlucht ramayana ballet voorstelling had gelukkig paraplu's en zo keken we vanuit onder onze paraplu's hoe er gigantische plassen water van het podium werden geveegd waarop vervolgens tientallen dansers hun kunsten vertoonden.
Erg goed waren we niet op het regenseizoen voorbereid: de volgende dag maakten wij een lange scooter rit richting het hoger gelegen (en dus koudere) dieng plateau. Het regende en onweerde non-stop keihard zodat we uiteindelijk maar het eerste het beste hotel uitkozen om onze doorweekte kleding te kunnen drogen en onder een warme douche te stappen. De volgende dag vluchtten we met de staart tussen de benen de warmte weer tegemoet.

Na een rit met achtereenvolgend een bus, trein, fietstaxi, nog een bus, en een motortaxi, kwamen we uiteindelijk aan op onze volgende bestemming : Batukaras. Hier streken we neer bij een zeer huiselijke guesthouse. Ibu, de "moeder", onze gastvrouw, was erg hartelijk en gastvrij. Het lukte nooit om gewoon langs haar keuken te lopen zonder dat ze riep "makan makan!" (eten, eten) en er binnen enkele momenten een bord met zelfgemaakte (vaak gefrituurde) lekkernijen en thee voor onze neuzen verscheen. Met ons gebrekkige Indonesisch, gebarentaal, en veel gelach probeerden we met elkaar te communiceren.

De reden waarom we naar Batukaras waren gekomen was omdat we wilden proberen te leren surfen. Toen we dus niet in Ibu's keuken zaten, lagen we op onze surfboard en probeerden golfjes te pakken. In het begin lukte het nog wel aardig. Maar toen kwam het weekend: toen er opeens busladingen Indonesische toeristen in het water stonden, durften wij er niet echt omheen te surfen. Wat ons erg verbaasde is het volgende contrast: Indonesiërs schamen zich over het algemeen te veel om in badkleding de zee te betreden en gaan volledig gekleed het water in. Aan de andere kant kennen zelfs volwassen Indonesiërs totaal geen schaamte wanneer ze massaal in een cirkel staan en een kippen dans dansen - heel vreemd voor ons om te zien.

Over onze ervaringen in de jungle van Sumatra hadden we al in een eerdere blog verslag gedaan, maar we bezochten op Sumatra ook nog een andere bestemming: Lake Toba. Lake Toba is een gigantisch vulkanisch krater meer met in het midden een geweldig groen, paradijselijk eiland waarop wij verbleven. Wij overnachtten in een traditioneel houten Batak huisje direct aan het meer voor slechts 5 euro per nacht, wat een waanzinnige deal! Vanuit ons huisje konden we zo het heerlijk warme en glinsterende water van het Toba meer inspringen en genieten van de zeer relaxte leefstijl op dit christelijke eilandje.
Ook hier overviel het regenseizoen ons weer. Met de scooter raakten we verdwaald op zeer slechte kronkelige modder paden in het oerwoud. Toen ook nog de regen losbarstte, werd het een grote modder bende met gigantische plassen op de weg. Toen de scooter ook nog elke paar seconden begon uit te vallen zagen we al voor ons hoe we de nacht eenzaam en doorweekt in het oerwoud zouden moeten doorbrengen. Het enige teken van leven dat we tegen kwamen was een enorme waterbuffel die ons opeens de weg versperde en maar naar ons bleef kijken, en natuurlijk de onvermijdelijke bloedzuigers die zich aan ons vastzogen. Gelukkig startte de scooter wel telkens weer op, en na ca. 10 kilometers door de jungle te zijn gereden kwamen we weer in de wat bewoondere wereld - wat een opluchting!! Om op te warmen dronken we een warme (en natuurlijk weer veel te zoete) thee bij een wegrestaurant met het meest waanzinnige uitzicht over het eiland en waren weer verzoend met de wereld.

Na twee maanden Indonesië kunnen we concluderen dat we het een geweldig land vinden met ongelooflijk vriendelijke mensen, lekker eten en geweldige natuur.

Toch keken we uit naar onze volgende bestemming: het streetfood paradijs Penang in Maleisië...

In het echt zijn we alweer in Laos beland, waar we Els en Rudy tegemoet reizen, daar kijken we al erg naar uit.

Wij hopen dat jullie allemaal erg leuke kerstdagen hebben beleefd, met veel familie, lachen, lekker eten, en leuke kado's.

Veel liefs.

Timo en Charlotte