Drie geweldige weken in het authentieke Laos

Vang Vieng, Laos, tot voor kort een hedonistische backpacker bubble waar jaarlijks meerdere toeristen onder invloed van allerlei drugs en alcohol vroegtijdig aan hun eind kwamen in de soms zeer snelstromende rivier. Toen wij aankwamen was er echter van dit bruisende drugstoerisme niets te zien. Wij zagen in plaats daarvan door de avondzon beschenen mystiek karstgebergte en waanden ons even in het hart van China. Ons verblijf in Vang Vieng stond in het teken van relaxen en van de natuur genieten, want qua eten was er weinig om van te genieten. De street food was middelmatig of ronduit smerig en er waren overal wagentjes die met vet doordrenkte baguettes verkochten, een big mac is een broodje gezond vergeleken hiermee. Wij focusten ons dus vooral op de natuur, dobberen in een rubberband op de rivier, een fietstocht langs karstgebergte, dorpjes met houten hutjes en enthousiaste kinderen die achter ons aanrenden om een high five te geven. Nog meer dan in andere landen waren hier overal koeien, kippen, varkens en andere dieren op de weg.

Wij reisden vervolgens in Zuidelijke richting naar Thakhek, een slaperig stadje aan de Mekong met veel Franse koloniale gebouwen. De busrit hiernaar toe was oncomfortabel te noemen, maar wij hadden nog geluk, we zaten namelijk op stoelen. Circa 20 passagiers hadden minder geluk, zij werden 7 uur lang op krukjes in het gangpad geplaatst, of nog erger, in de baggageruimte gepropt met onder andere een scooter en grote zakken rijst. De temperatuur in de bus van 50 graden maakte het niet beter.

In Thakhek aangekomen stond ons een avontuur te wachten, we lieten hier onze grote backpacks achter, huurden een scooter en reden een 4-daagse 'loop' rond Thakhek van 450 km. Deze scootertocht bracht ons langs meerdere grotten, waarvan er eentje ronduit bizar was. Deze grote druipsteengrot was in felle neonverlichting gekleurd, rood, paars, groen, wat een gekte, de hele grot leek een grote LSD-trip te zijn. Het landschap was ronduit geweldig, hoog karstgebergte, hoogvlaktes, westernachtig geel prairielandschap en zeer authentieke dorpjes die in 1000 jaar tijd waarschijnlijk nauwelijks zijn veranderd. Hier leven de mensen nog in houten hutjes, vaak op palen, een groot gedeelte van hun leven lijkt in de schaduw, onder hun hutjes plaats te vinden. Hier lopen dieren, er wordt gekookt, kinderen en kleding worden gewassen en heel belangrijk: er wordt in de hangmat gelegen. Overal kijken kinderen je met grote ogen aan en roepen sabaidee (hallo). Op deze loop werden wij echt verliefd op het land, zijn geweldige natuur, en de mooie, aardige mensen die erin wonen.

We brachten op onze eerste nacht nieuwjaarsavond door in een klein bergdorpje en haalden op de markt iets dat verdacht veel op oliebollen leek. Verbazingwekkend genoeg werden er om 12 uur 's nachts zelfs een paar vuurpijltjes afgestoken, een stuk of 5, maar toch! Op de 2e dag reden wij onder andere een stuk zandweg van 25 km vol met stenen en kuilen, maar wie onze blog van Sumatra heeft gelezen weet dat we inmiddels wel wat gewend zijn. 'S avonds liepen we langs een marktje en werden opeens door een Laotiaanse marktvrouw meegesleurd naar een kring met op Laotiaanse muziek dansende marktvrouwen, wij moesten mee dansen en bier met ze drinken, dat was duidelijk. Zo gezegd zo gedaan en dus stonden wij al bier drinkend in een kringetje op de markt met deze vrouwen te dansen, 45 minuten lang! Op de 3e dag reden wij naar Konglor Cave. Hier vaarden wij met een klein houten bootje 7 kilometer lang op een ondergrondse rivier dwars door de grot. Wat een stilte in de grot en natuurlijk was het pikdonker, de enige lichtbron waren onze hoofdlampjes.

Na deze geweldige 'loop' gingen we weer met de bus door naar Pakse en dat betekende dat we op de route van Rudy en Els kwamen. In Pakse wilden we weer een scooter huren maar voordat we konden vertrekken stonden de verhuurders van het scooterbedrijf erop dat we eerst bier met ze dronken onder het mom van 'happy new year' (6 januari). Toen na een paar biertjes een fles whisky werd gepakt besloten we dat het tijd was om te gaan, we moesten tenslotte nog een flink stuk rijden om zo Rudy en Els te achterhalen. Met 90 km per uur scheurden we richting onze op de fietsen ploegende en zwoegende (schoon)ouders. Eenmaal aangekomen in het dorpje Tad Lo wisten we hen dan toch te achterhalen. De oorspronkelijke planning was om elkaar pas een week later ergens anders te ontmoeten en ze waren dan ook compleet verrast toen wij de oprit van hun guesthouse opliepen en elkaar na bijna een jaar tijd weer konden omhelzen. Toch voelde het meteen ook weer vertrouwd, misschien komt dat doordat je via Skype, Facebook en Telegram wel contact met elkaar hebt.

Samen bekeken we de watervallen van Tad Lo en werd er door ons (Timo & Charlotte) op een olifant gereden dwars door het bos en door een schattig klein dorpje. Ook sliepen we als een echte Tarzan en Jane in een tree house compleet met jungle douche midden in de natuur, super sfeervol!

De vrienden waarmee mijn ouders fietsten werden ziek en moesten hun fietstocht tijdelijk staken waarop Rudy en Els beloten ook een scooter te huren en zo samen met ons op de scooter de route te vervolgen. Samen reden we naar Wat Phu, een tempel ruïne in de stijl van Angkor Wat en maakten we met de scooters de oversteek over de rivier in een klein houten bootje. We kwamen na een stoffige rode zandweg aan bij de afgelegen en luxueuze Kingfisher Eco Lodge. Zo'n mooie en luxe accommodatie waren wij zeker niet gewend, we sliepen in een rustieke luxueuze houten bungalow en konden vanuit onze hangmat op het balkon de olifanten in de 'wetlands' zien lopen. Na deze verwennerij reden we 150 km door naar Don Khone, een eiland midden in de Mekong rivier. Don Khone is onderdeel van de '4000 islands', duizenden kleine en grotere eilandjes in de Mekong.

Op Don Khone brachten we een aantal hele rustige dagen door, we dronken fruitshakes, werden stamgasten in het restaurant tegenover ons en maakten een fietstocht over het eiland. Ook vaarden we met een bootje de zonsondergang tegemoet tijdens een 'sunset cruise'. De rode zon in de mekong zien zakken, vissersbootjes die hun net uitgooien, schoolklassen die een roeiwedstrijdje houden, jongetjes van 6 jaar oud die een motorboot besturen, mensen die zich in de rivier wassen of de afwas doen en zelfs een drijvend tankstation op het water, er is van alles te zien op de levendige Mekong. Ook hier bekeken we weer watervallen, maar ditmaal ook de grootste waterval van Zuidoost-Azië, ook wel de Niagara Falls van Zuidoost-Azië genoemd, Phapheng Falls. Hier bulderde het water met veel geweld non-stop naar beneden, zelfs in het droge seizoen.

Vanaf hier ruisden wij op enorme snelheid (Rudy had de smaak van het scooter rijden goed te pakken en reed zo hard dat ons scootertje hun nauwelijks bij kon houden) terug naar Pakse. Na een welverdiende massage na al dat geschud op de scooter, meerdere biertjes, en een laatste maaltijd namen wij weer afscheid van elkaar, dat was heel zwaar.

Els en Rudy gingen via Thailand richting Nederland, en wij trokken verder naar Cambodia, vanuit daar wij nu ook aan het schrijven zijn. Door het land zelf, maar ook door de ontmoeting met Rudy en Els, zullen wij zeker met een bijzonder warm gevoel aan onze tijd in Laos terug denken.

Groetjes van ons!